Vinte onte, pomba da patiña coxa, á miña beira, cos teus ollos de alfinete á busca inqueda de areíñas de alimento, que ti ben sabes atopar entre tanta cativa cousiña que ós nocturnos camións de lixo lles deixamos.
Ía eu a pé pola beirarrúa cara ó traballo e tiña medo de que un mal paso meu te puidera mancar. Doíame na alma non eu ser tan habelencioso como para te poder acoller nalgún descoido teu nas miñas mans e ver con veloz ollo clínico onde estaba o mal da túa inoportuna coxeira. Xuro que algo faría por ti. Porque ben vexo que non tendes vós, pombiñas arrolantes dos meus soños, nin seguridade social nin cousa semellante para vivirdes coma nós moitos anos, aínda que logo tamén nós -iso si- morramos, igual ca vós. Vós aturades sen máis ata que Deus mande e sen pensardes no porvir. Coido que nin tendes sequera un modesto pombal para o voso acougo nas noites de mesta chuvia ou deses endiañados refachos de vento, vidos do mar, que de cando en vez nos azoutan drasticamente a faciana.
De día si que vos vin algunha vez aproveitar a raxeira do sol, pousadiñas nun vello pau espetado na parta alta da derruída parede dun próximo e baleiro soar. Aproveitabades o bo tempero para poñerdes así a punto a limpa plumaxe das vosas ás, mentres que no chan, abaixo, un gato marelo adurmiñaba en curva o seu sono coma carioca que morde a cola. Un chisco despois, mesmo ó torcer a curva na mesma beirarrúa, sorprendeume de vez, sentada no muro baixo que dá á beirarrúa, unha persoa pobre, de raza negra e coa barba branca producida pola sabedoría dos anos.
Arredor dela formabades vós, sinxelas pombas que vos deixades atraer polo corazón dos pobres e dos nenos, un pequeno rebumbio anxelical que en danza irregular peteirabades as frangullas de pan que o feliz africano vos lanzaba ó aire ou vos puña diante dos seus pés. Seguramente non vos decatastes da escena. Mais aquel home, que pouca moeda contante e soante levaría no peto, pareceume nese intre coma un sol radiante. A súa faciana espallaba ledicia rebordante, relembrando sen dúbida tempos da propia infancia en terras distantes. Era ademais pola mañá, cando había aínda pouco tempo que o astro solar se erguera da cama e empezaba, afouto e feliz, a cotiá angueira de dar luz e vida ós mortais. Tiven ocasión entón para pensar naquilo que lin ou ouvín algunha vez de que é bo recibir, mais que é tamén bo dar, aínda que un poida pensar que ten pouco que dar.
Xa ves, pombiña da patiña coxa, como a vosa presenza entre nós nos aprende cousas valiosas. E grazas dou tamén, no teu nome e no de todas vós -pois vós non vos sabedes expresar ó noso xeito-, ós donos daquela tenda que está a poucos metros de onde por primeira vez te vin a ti, coitadiña, coxeando. Por que? Pois porque mentres noutros sitios non vos queren ter ó lado, alí, enriba mesmo da entrada desa tenda onde en ocasións merco algún xornal e outras lambetadas, soubestes aproveitar a estrutura de plástico que ilumina e protexe o nome da tenda pra construírdes no seu interior niño e fogar axeitados para vós e a vosa descendencia, ben defendidos así contra chuvias e olladas indiscretas. Isto si que é tamén afouteza...
