Lémbrome que tiña clase esa tarde de hai máis de cincuenta anos cando na televisión do bar que había ao pe das escadas que levaban ao Colexio dos Maristas estaban votando o combate entre Muhammad Ali e Sonny Liston, probablemente en diferido e, naturalmente, en branco e negro.

Sabía que pechaban as portas do cole, pero quedeime alí, apampando diante do televisor véndolle mover as pernas nunha danza circular imposible mesmo para un peso pluma. Levaban pelexando so 2 minutos e 12 segundos e Liston xa estaba tirado no medio do ring. De pe e con cara de mala hostia, Ali berráballe, "érguete e pelexa, cabrón". Dende logo, non era un moi normal que a un cativo da miña idade lle gustase o boxeo; pero as historias que contaba o meu pai sobre os púxiles amateurs que el vira nos finais dos anos trinta e primeiros cuarenta nos ximnasios dunha cidade con tanta afición como Buenos Aires, deberon ser as responsábeis da miña precoz paixón polo boxeo, paixón que hoxe está desaparecida. O certo é que logo de aquel arrebatador knock-out, permanecín soldado a aqueles vellos televisores con voltímetro para velo vapulear a George Chuvalo, Henry Cooper, Karl Milderberguer, Ernie Terrel, Oscar Bonavena... Houbo outros, Frazier, Norton, Foreman ou Floyd Patterson, ao que puña dos nervios e descontrolaba chamándolle Tío Tom mentres pelexaban.. E tamén, claro, derrotas. Pero Ali foi, sen dúbida, o mellor, o máis grande. Alguén capaz de moverse como unha bolboreta e ter a precisión e a rapidez necesaria para golpear como un martillo pilón o espazo máis mínimo do rostro dun contrincante durante todo un combate.

E era tamén único fora do ring. Fíxose musulmán, renegou do apelido Clay porque dicía que era un nome de escravo que el non escollera e converteuse nun pioneiro da obxección de conciencia ao negarse a ir á guerra de Vietnam.

Foi amigo de Malcom X e loitou sen descanso pola integración da comunidade afroamericana, representando sempre a antítese do negro-branco que na cultura do seu país encarnou primeiro Sidney Poitier, continuou Denzel Washington e agora representa mellor que ninguén Barak Obama .

Cando en 1980 Seve Ballesteros gañou o seu primeiro Master de Augusta, o seu manager, que estaba entolecido de contento, díxolle que estaba disposto a concederlle o que lle pedise, aínda que fora unha entrevista co mesmísimo Papa. Seve respostou: Pero que Papa, nin que coño de Papa. Eu o que quero é coñecer a Cassius Clay.