Velaí vai un anaco da historia da cidade, era como un museo do textil na cidade, no tempo que os domingos eran pasear nos días de choiva de arriba a baixo polas galerías da Oliva ou polos soportais da Ferrería cando penduradas nas colunmas de pedra ollábamos as carteleiras dos cines cambeabamos as novelas de indios e vaqueiros no quiosco do Coxo co recendo das amendoas garrapiñadas e mazás de caramelo do quiosco de Papiris que amortizaban un chisco o cheiro da Celusosas no tempo que os soportais e as galerías eran a pasarela de moda da cidade.
Todos os pontevedreses entramos nalgún intre das nosas vidas, cas nosas nais a mercar telas na Moda Ideal. Era como entrar nunha biblioteca, soio que de telas co recendo a algodón e bolas de alcanfor. Agora nestas datas do antroido, os cativos daquela, sempre nos parábamos na tenda de ultramarinos de Beledo que no escaparate sempre puña unha cacheira de porco cuns anteollos e na Moda Ideal coas telas Pablo Carro, o dependente entrañábel de toda a vida, sempre facía uns escaparates moi vistosos con motivos do antroido no tempo que na praza da Ferrería florecían os camelios, e no Gafos e no Lérez; os narcisos.
A derradeira vez que entrei na Moda Idea foi xa fai anos nun antroido que na Franca Irmandade no enterro do loro Ravachol, decidimos levar todos boina:e no único lugar que as atopamos na cidade e foi como retroceder no tempo. Todo seguía igual que cando da man da miña nai asombrábame cando os empregados viñan con aquelas feixes de telas ao lombo, e cómo si de malabaristas se tratase, deslizaban as pezas sobre o mostrador, e cómo si fosen magos, a peza desenvolviase uns metros, para mirala en toda a sua amplitude... e iso, faciauno con gran rápidez e axilidade. Logo, elexido o pano, os medían no mostrador de madeira que tiña a marca dos cen centímetros impresa, para despois cortala con grandes tixolas. Lémbrome de ollar como o dono, un señor maior, con unha basoira barría o chan de madeira.
Despois na zapatería de Felipe ou Cerra mercábanos as botas de Gorila que durarían varios invernos e pasaban dun irmán a outro... A nos gostábamos esa marca, porque ao mercalas regalábanos unhas pelotas verdes de goma maciza, que utilizabamos para xogar ao fútbol na Praza do Teucro cos bancos de pedra facendo de porterías.
As lapas dun voraz lume acabaron cun tesouro de valor sentimental e material incalculable da cidade o comercio de toda a vida que sempre tiñas un empregado ou empregada coñecido que tódalas familias sabían que non ían enganalas cando as tendas do diario eran ao fiado.
Xa a noite era oscura e alguén apagou as estrelas, como decía a nosa poeta Rosalía de Castro, "Triste eo cantar que cantamos"... pero que irnos facer sí outro millor non hai".
