Falo dende a miña alma ferida. E falo coas miñas verbas ilegais por amar sen o consentimento da lei. Son un papel en branco, sen sinatura. Mais é, a miña voz de muller, un cantar á vida. Sen embargo, apenas existín para os líderes dos centros sanitarios polos que pasou o meu irmán. Isma é un mozo de 35 anos que un 10 de xullo de 2014 sufriu un derrame cerebral. En dous meses voltou a camiñar e a falar. Regresou dun coma e agarrouse ao chan para quedar. Mais tropezou, e dende entón vive enganchado a unha vida entre batas brancas e corazóns conxelados. Unha situación que fai tremer a rutina de todos. Pero sobre todo a del, a de Isma. O peor que lle pode pasar a familia é ficar soa. Ficar calada. Ficar co medo e as dúbidas nos soños. Máis que nunca é necesario compartir esa dor para quitarlle peso. Mais nós ficamos sós e espidos ante unha oleaxe inmensa.

Aillados, como se se tratase do primeira caso na historia. Nun coma contaxiado. SOS. Estamos nun centro hospitalario. Privado. Pase e pague ao saír. Información? A xusta, non vaia ser que te pases de listo. Non se admiten apertas. Eres un máis. Unha cifra. Estás en Fátima, Isma. Din que estás en coma. O doutor Príncipe entra na túa habitación, nin te saluda, nin te toca. Din que eres "un vexetal". Pasan os días. Deixan eles pasar os meses. Cántoche, aprétasme a man, e tocas as palmas cando che poño a Camarón. Escoito o latexo do teu corazón e choro. Choro porque teño ben preto a túa vida, e ninguén te empuxa fora desta cárcere bancaria. Frustación, rabia e odio. Lentamente, avanzas cara un centro especializado chamado La Merced (Poio), capitaneado pola doutoura "no me lleves la contraria". Todo parecía un camiño de rosas terciopelo e resultou ser un peto máis. Un lugar tamén sen apertas. Sen poñerse en ningún momento no teu lugar. Nin no noso. Moitas veces me sentín unha extraña a túa beira, Isma. Sentín moitas veces que tiña que pedir permiso para quererte. Non teño un carné que identifique os meus sentimentos, pero sei que nacín do mesmo ventre ca ti e que moro empapadiña do amor que só soubo darnos mamá.

Estoy aquí para condenar a falta de sensibilidade coa que fomos tratados nestes dous centros. Porque non é bo crer en verdades absolutas nin sentenciar que "Isma tiró la toalla". Porque empastillar a un paciente con dano cerebral a base de antidepresivos non é máis que adormecercelle a súa capaciade humana de xerar emocións. Porque chorar é curar. Buscar a calma. ¿Que faríades vos nos nosos zapatos? Sinto pena pola sanidade. Pola falta de honestidade. Polos que traballan co ollo mirando só presupostos. Pena pola deshumanización que se está apoderando de toda a sociedade.

Na última reunión en La Merced dixeron que non podíamos hipotecar a nosa vida por Isma. Xa vedes, hoxe en día é cousa ben vista hipotecarse por un piso ou un coche. E van aqueles que viven para salvar vidas e dinche que non o fagas polo amor dun ser humano. Tal vez Isma non volva ser o Isma de sempre, pero sen dúbida ten dereito a loitar por seguir sendo. Con amor, todo irá ben. Salvavidas universal. Só hai que berrar. Pedir axuda. Porque aí fóra hai moitas mans limpas que aman ao ser humano. Porque se un queda quieto, todo pasará "mañana" e esperará milleiros de mañás e non haberá resposta. Só outro "mañana". Mañana. Todo pasará mañana.