As mans entrecruzadas descansan sobre a empuñadura dun vello bastón que a miúdo serve de apoio do ancián, que coas pernas entreabertas e a mirada fixa na boca do túnel dos Valos trata de recordar outros tempos. Tempos difíciles tempos que non quixera volver a vivir.
Ó seu carón un monte de pedras semiocultas por unha silveira avivan a memoria de que ahí, hasta fai de menos de medio século, os copropietarios do muíño "Da Veiga" convertirían o millo na fariña que acabaría sendo o pan, que a miúdo paliaría a escasez de alimentos.
Do outro lado da vía do tren, a vella estación rezuma tristura. As portas e ventás pechadas... nin un banco para poder sentarse. Pero mirando ben, ¿quen se sentaría?
Noutrora por aquí pasaban ducias de persoas diariamente (bastantes máis que na actualidade o fan pola moderna estación de Guadalajara, por exemplo); pero hoxe os trens xa non paran. O Shanghay, o lixeiro, o portugués, o ferrobús, a locomotora de vapor Santa Fé, Cabaleiro (o xefe da estación) ou o Sr. Lorenzo (garda agullas) xa son historia.
O ancián dá media volta e con añoraza lembra que a vida, igual có tren, pasa e non se detén.
