Tres e vinte da tarde dun 10 de marzo. O tren media distancia procedente de Vigo entra na vía 2 da estación de Santiago D. C.. Destino final agardado, A Coruña. Próxima saída. Unha parella relativamente xoven entra no vagón con peque incluido. O cativo pregúntalle o pai o destino do tren que agarda na vía 1. Papá, cun aceno de noxo e rabia desatada infórmalle ó seu peque:
"-aunque parezca mentira va para Vigo, niño".
Mamá, sentada a unha distancia prudencial de papi, non vaia ser o caso, semella allea as dudas do peque. Aposentada en sentido contrario, na outra rengleira de cadeiras, aillada das molestias da viaxe.
O cativo, non moi convencido das explicacións paternas, escudriña pola fiestra o pequeno horizonte alén da vía. Papi, con botas negras e cabeza un tanto amelonada, fica durmido alleo as dudas xeográficas do peque, rumbo o seu destino desexado, la Coru€ Entre túneles ultramodernos e seguros, no único tramo do eixo atlántico verdadeiramente rematado, Papi soña cas rúas da única cidade que realmente coñece€
O peque fica esperto ollando os estreitos límites do diminuto reino de papá, as comarcas que separan Compostela da Torre de Hércules. Ninguén no vagón lle pode aportar máis datos do mundo descoñecido. Segundo papi, unha cousa queda clara, non é doado chegar a Vigo en tren€
Probablemente os coñecementos xeográficos de papá non cheguen moito máis alá da Compostela turística, pero cando esperte baixando cara a estación de San Cristobo seguro que algo nos seus miolos lle fará ver as cousas máis claras.
Mentres o peque medrará pensando que as fanecas só pican en Vigo, que os trens non deberán viaxar cara ó sur, e que máis alá de Padrón se paga en escudos€ creo que isto non entra nos temarios da educación pública. Pero cada un inventa o que lle peta para desfacerse dos nenos e botar unha soneca€
